کلاه ایمنی برای جلوگیری از صدمه رسیدن به سر و محافظت از آن استفاده می‌شود. کلاه ایمنی دوچرخه به طور کلی باید وزن سبکی داشته باشد و تهویه کافی را برای سر فراهم کند چون دوچرخه سواری می تواند یک فعالیت هوازی شدید باشد که دمای بدن را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد در نتیجه سر هم باید بتواند دمای خود را تنظیم کند. در این مطلب از فروشگاه بزرگ دوچرخه یوبایک به تاریخچه کلاه ایمنی دوچرخه سواری می‌پردازیم.
شکل غالب کلاه ایمنی تا دهه 1970، سبک “hairnet” بود، یک ساختار باز ساخته شده از نوارهای لاستیکی که با چرم پوشانده شده بود. این مدل کلاه، محافظت قابل قبولی در برابر خراش ها و بریدگی ها ارائه می کرد، اما حداقل محافظت در برابر ضربه را داشت و عمدتاً توسط دوچرخه سواران مسابقه استفاده می شد. در تصاویر زیر، تصویر سمت چپ کلاه دوچرخه که تا دهه 40 میلادی رایج بوده و تصویر سمت راست کلاه دوچرخه که تا دهه 50 میلادی استفاده می شده و تصویر وسط کلاه دهه70 میلادی hairnet، نشان داده شده است.
در دهه 1970 پس از چندین دهه که دوچرخه سواری رونق گرفته بود، استفاده گسترده از کلاه ایمنی در ایالات متحد امریکا آغاز شد، دو مورد از اولین کلاه های دوچرخه مدرن توسط (MSR تولید کننده تجهیزات کوهنوردی) و (Bell Sports تولید کننده کلاه ایمنی برای مسابقات اتومبیلرانی و موتورسیکلت) ساخته شد. این کلاه‌ها مشابه پوشش‌های فوم پلی استایرن منبسط شده برای کلاه ایمنی موتورسواری بودند و پوسته‌های پلاستیکی سخت پلی کربنات داشتند. شعبه کلاه دوچرخه سواری بل در سال 1991 به عنوان Bell Sports Inc جدا شد و به طور کامل از تجارت کلاه ایمنی موتورسیکلت جلو افتاد.
اولین طراحی موفق تجاری، کلاه ایمنی دوچرخه سواری Bell Biker بود، یک پوسته سخت با پوشش پلی استایرن که در سال 1975 منتشر شد. در آن زمان استاندارد مناسبی وجود نداشت و تنها مورد استاندارد قابل اجرا از Snell، کلاه ایمنی موتورسیکلت بدون محافظ صورت بود. با گذشت زمان، طراحی کلاه دوچرخه سواری در چندین مرحله اصلاح شد و تا سال 1983 بل در حال ساخت V1-Pro، اولین کلاه ایمنی پلی استایرن برای استفاده در مسابقات بود. بل در سال 1984 کلاه ایمنی کودکانه بدون پوسته را تولید کرد. این کلاه های اولیه تهویه کمی داشتند.
| حتماً بخوانید: نحوه انتخاب کلاه ایمنی دوچرخه |
در سال 1985، Snell B85، بعنوان اولین استاندارد برای کلاه ایمنی دوچرخه معرفی شد. این استاندارد متعاقباً به B90 و B95 اصلاح شد (استانداردها در مقاله بعدی توضیح داده شده اند). در آن زمان کلاه های ایمنی تقریباً همه یا با پوسته سخت یا بدون پوسته بودند. عمدتاً به دلیل محدودیت‌های فنی فوم‌ها و پوسته‌های مورد استفاده، میزان تهویه کلاه هنوز کم بود.
در حدود سال 1990 یک تکنیک ساخت جدید اختراع شد: پوسته میکرو در قالب. یک پوسته بسیار نازک در طول فرآیند قالب گیری گنجانده شد. این تکنیک ساخت به سرعت به فناوری برتر تبدیل شد که امکان ایجاد منافذ بزرگتر و شکل های پیچیده تر منافذ را نسبت به پوسته های سخت فراهم می کرد. کلاه ایمنی Giro Atmos که ساختار یکپارچه و بدون درز با پوسته میکرو را در قالب نشان می دهد، در تصویر زیر مشخص است.
استفاده از پوسته های سخت در میان دوچرخه سواران در طول دهه 1990 کاهش یافت، تقریباً در پایان دهه از کلاه ایمنی دوچرخه سواری کوهستانی در جاده ها و کراس کانتری دیگر استفاده نمی شد، اما همچنان در بین دوچرخه سواران BMX و رشته های هیجانی دوچرخه کوهستان مانند دانهیل محبوبیت خود را حفظ کرد.
اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 شاهد پیشرفت در سیستم محافظت از سر و نحوه سایزبندی بودیم، با قالب و چارچوبی که دقیقاً روی سر دوچرخه سوار تنظیم می‌شد. این تکنولوژی جدید جایگزین سیستم قدیمی با لایه های ضخیم شد و باعث شد که پشت سر کمتر توسط کلاه ایمنی پوشانده شود، اگرچه طرح های جدیدتر تا حد زیادی به این موضوع پرداخته اند.
از زمانی که استفاده از کلاه های جدیدتر در توردوفرانس(مسابقه دوچرخه سواری) آغاز شد، معمولاً از فیبر کربن برای استحکام و محافظت بیشتر کلاه استفاده می شود. Giro Atmos و Ionos و همچنین Bell Alchera جزو اولین کسانی بودند که از فیبر کربن استفاده کردند، MET Helmets با قالب‌گیری یک فریم کامل در طی فرآیند تولید، استفاده از فیبر کربن را بیشتر کرد.
برخی از کلاه‌های ایمنی دوچرخه‌سواری مسابقه‌ای (جاده‌ای و پیست) دارای قسمت پشتی باریک‌تر برای بهبود خاصیت آیرودینامیک هستند. این نوع کلاه عمدتاً به مسابقات تایم تریل و سه گانه اختصاص داده شده است زیرا تهویه قابل توجهی ندارند و باعث عدم رضایت دوچرخه سواران در مسابقات طولانی می شود. در مقالات بعدی به مبحث استاندارد کلاه دوچرخه می پردازیم.