تاریخچه استاندارد کلاه ایمنی دوچرخه

(بخش اول) استانداردهای آمریکایی:

بنیاد یادبود اسنل، یک سازمان غیرانتفاعی در ایالات متحده امریکا، در سال 1957 برای ایجاد استانداردهای انواع کلاه ایمنی تأسیس شد. این بنیاد به افتخار پیت اسنل، مسابقه‌دهنده خودروهای اسپورت، نامگذاری شده بود به این دلیل که در هنگام تصادف، کلاه ایمنی از او محافظت نکرد و به علت جراحات وارده به سر جان خود را از دست داد.

در سال 1985، Snell B85، بعنوان اولین استاندارد بنیاد اسنل، برای کلاه ایمنی دوچرخه معرفی شد. این استاندارد متعاقباً به B90 و B95 اصلاح شد. استاندارد اسنل شامل آزمایش نمونه های تصادفی هم میشود. در سال 1990، نظرسنجی بازار انجمن مصرف کنندگان (بریتانیا) نشان داد که حدود 90٪ از کلاه ایمنی های موجود در فروش دارای گواهینامه استاندارد Snell B90 هستند. طبق نظرسنجی آنها در سال 1998، تعداد کلاه‌های ایمنی دارای گواهینامه اسنل بسیار کمتر شده بود.

اگرچه استانداردهای اسنل آمریکایی هستند، دوچرخه سواران حرفه ای در سراسر جهان به دنبال کلاه هایی هستند که با استانداردهای B-90A یا B-95 اسنل مطابقت داشته باشند، زیرا آنها به آزمایش های دقیق تری نسبت به استانداردهای اروپایی نیاز دارند. آزمایش‌های B-90A و B-95، کلاه‌های ایمنی را در معرض ضربه‌های سخت‌تر از ارتفاعات بلندتر بر روی سطوح مختلف قرار می‌دهند.

مانند استانداردهای اروپایی، ضمیمه‌ای برای B-90A و B-95 برای کودکان زیر چهار سال نیز وجود دارد: B-95C.

برچسبی که نشان‌دهنده استاندارد اسنل است معمولاً در داخل کلاه وجود دارد، اما احتمالاً در کنار مشخصات و ویژگی‌های کلاه گنجانده می‌شود.

مؤسسه استانداردهای ملی آمریکا (ANSI) استانداردی به نام ANSI Z80.4 در سال 1984 برای کلاه ایمنی دوچرخه، ایجاد کرد. این استاندارد اول  با ASTM جایگزین شد و بعداً CPSC  جایگزین آنها شد. اگر در رویدادی شرکت می‌کنید که برای کلاه خود نیاز به استاندارد ANSI دارد، هر کلاه ایمنی دارای استاندارد CPSC از استاندارد ANSI ، فراتر می‌رود. بعداً کمیسیون ایمنی محصولات مصرفی ایالات متحده استاندارد (CPSC) را یک الزام قانونی برای هر کلاه ایمنی تولید شده برای بازار ایالات متحده دانست که از سال 1999 اجباری است اما در سال 2018 بصورت کامل اجرایی شد.

 ASTM F1952 (ASTM- DH)  یک نسخه تقویت شده از استاندارد ASTM است، مخصوصاً برای کلاه ایمنی در سراشیبی. مطالعات نشان داده است که خطر بیشتری برای سر و صورت برای این ورزش در مقایسه با دوچرخه سواری تفریحی وجود دارد. از این رو، این مشخصات به حفاظت در برابر ضربه بیشتر نیاز دارد. این استانداردها به طور قابل توجهی از استانداردهای تعیین شده توسط مقررات CPSC فراتر می رود.