دوچرخه مناسب با سبک زندگی خود را پیدا کنید

سبک زندگی شما چیست و چگونه می خواهید از دوچرخه جدید خود استفاده کنید؟

ما به شما کمک می کنیم دوچرخه ای را پیدا کنید که به بهترین وجه با سبک زندگی شما مطابقت داشته باشد. برای این کار، باید از خود بپرسید که دوست دارید از دوچرخه خود برای چه کاری استفاده کنید؟ آیا می خواهید آن را به عنوان یک همراه کاربردی برای کارهای روزانه خود و کمک به حمل و نقل وسایل خود داشته باشید؟ آیا به دنبال تعادل ورزشی هستید و دوست دارید محیط اطراف خود را با دوستان یا تنهایی کشف کنید؟ یا بیشتر از منظر نمایشی به دوچرخه سواری نگاه می کنید؟

انواع دوچرخه در یک نگاه

با توجه به مشخصات دوچرخه ها مانند فرمان های با عرض زیاد، لاستیک‌های باریک یا پهن، طبق قامه و شانژمان متفاوت با تعداد دنده های متفاوت و سایر ویژگی های دوچرخه ها، طیف گسترده ای از دوچرخه‌ها برای کاربردهای مختلف این رشته معرفی میشوند و این سوال به سرعت مطرح می‌شود: چگونه دوچرخه‌ای را انتخاب کنم که مناسب سبک زندگی من باشد؟

1- دوچرخه های ثابت و تک دنده Fixed/Single Gear Bikes

دوچرخه با دنده ثابت Fixed/Single Gear Bikes ساده ترین، اصیل ترین و قدیمی ترین راه دوچرخه سواری است. تمام موارد اضافی را حذف می کند و تمرکز نهایی را روی تجربه دوچرخه سواری قرار می دهد. این نوع دوچرخه به گونه ای ساخته می شوند که تا حد امکان حداقل قطعات را داشته باشند. یک سیستم دنده ثابت، یا چرخ دنده متحرک را مستقیماً به توپی تنه چرخ عقب متصل می‌کند، به طوری که دوچرخه سوار نتواند رکاب زدن را متوقف کند. هنگامی که چرخ عقب می چرخد، پدال ها در همان جهت و با همان سرعت می چرخند. بیشتر دوچرخه های دنده ثابت فقط ترمز جلو دارند و برخی اصلاً ترمز ندارند. اگر این موارد شما را آزار نمی‌دهند، سوار شدن به آن‌ها در خیابان‌ها بسیار آسان است و فاقد قطعاتی هستند که می‌توانند شکسته شوند .

2- دوچرخه برقی E-Bike

دوچرخه های برقی که به عنوان دوچرخه های تقویت کننده نیز شناخته می شوند، دوچرخه هایی با موتور الکتریکی یکپارچه هستند که می توانند برای کمک در جاده استفاده شوند. انواع زیادی از دوچرخه های برقی در سرتاسر جهان در دسترس هستند، از دوچرخه های برقی که فقط دارای یک موتور کوچک برای کمک به قدرت پدال دوچرخه سوار هستند تا دوچرخه های برقی تا حدودی قدرتمندتر که تمایل دارند به سبک موتورسیکلت نزدیکتر باشند. با این حال، همه اینها قابلیت پدال زدن توسط دوچرخه سوار را حفظ می کنند و بنابراین موتورسیکلت برقی نیستند. دوچرخه‌های برقی از باتری‌های قابل شارژ استفاده می‌کنند و انواع سبک‌تر آنها می‌توانند به سرعت 16 تا 20 مایل در ساعت برسند.

3- دوچرخه های دو نفری Tandem

مفهوم دوچرخه دونفره یا دو زین پشت سر هم برای بسیاری شناخته شده است، اما این دوچرخه ها در دنیای دوچرخه سواری چندان محبوب نیستند. این به این دلیل است که برای سوار شدن به نفر دوم نیاز دارید. از طرف دیگر دونفری بودن آنها را برای افرادی جذاب می کند. دوچرخه های پشت سر هم راه بسیار خوبی برای گذراندن وقت با عزیزانتان هستند. دوچرخه پشت سر هم به دو نفر اجازه می دهد بدون توجه به سطح آمادگی جسمانی هر فرد با هم سوار شوند. حتی اگر هر دو طبق قامه با یک زنجیر به هم متصل شده و به طور همزمان می چرخند، این دو دوچرخه سوار نیازی به تولید قدرت یکسان ندارند. یک دوچرخه سوار می تواند تمام زحمت رکاب زدن را به تنهایی انجام دهد، در حالی که دیگری می تواند به سادگی از دوچرخه سواری لذت ببرد.

4- دوچرخه های هیبریدی Hybrid Bikes

دوچرخه های هیبریدی به دلیل همه کاره ترین دوچرخه های موجود در بازار، طرفداران بیشتری پیدا می کنند. دوچرخه های هیبریدی ترکیبی بین دوچرخه جاده و دوچرخه کوهستان هستند. آنها ویژگی های هر دو دوچرخه را به منظور ایجاد دوچرخه ای طراحی شده برای افرادی که خواهان بهترین های هر دو سبک هستند، می گیرند. یک هیبریدی سرعت دوچرخه جاده را همراه با راحتی دوچرخه کوهستان دارد.بدون ارجحیت دادن یک نوع بر نوع دیگر، راحتی و کارایی را در جنگل ها و خیابان ها به طور یکسان فراهم می کنند. به طور معمول، یک دوچرخه هیبریدی دارای دنده های 21 تا 27 وچرخ های 28 اینچی است که حدود 35 میلی متر عرض دارند. امکان تجهیز آن به لوازم جانبی مختلف وجود دارد که آن را تقریباً برای تورهای دوچرخه‌سواری آماده می‌کند. بزرگترین تفاوت ظاهری بین دوچرخه های هیبریدی و دوچرخه های جاده ای، فرمان است. دوچرخه‌های جاده‌ای با فرمانهای پایین تولید می‌شوند که به اطراف منحنی می‌شوند. این به دوچرخه سوار اجازه می دهد تا در موقعیت آیرودینامیک تری قرار بگیرد. دوچرخه‌های هیبریدی دارای فرمان های مسطح هستند که دوچرخه سوار را در وضعیت ایستاده‌تری قرار می‌دهند.

5- دوچرخه های Cruiser Bikes

دوچرخه‌های کروزر شبیه دوچرخه‌های هیبریدی هستند، زیرا برای دوچرخه سواری معمولی طراحی شده‌اند و دارای موقعیت سواری بسیار راحت و عمودی و زین بزرگ و راحت هستند. کروزرها معمولاً دارای لاستیک‌های پهن و فرمان‌هایی هستند که حتی در مقایسه با دوچرخه‌های هیبریدی، عمودی‌تر و در برخی موارد عقب‌رفته‌تر هستند. دوچرخه‌های کروزر در مقایسه با دوچرخه‌های کوهستانی و مسابقه‌ای که بیشتر بر عملکرد تمرکز دارند، روی راحتی، سبک و مقرون به صرفه بودن تمرکز دارند. این باعث شده است که آنها در سال های اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کنند. آنها ظاهری کلاسیک دارند.

6- دوچرخه های باری Cargo bikes Cargo bike

به عنوان دوچرخه های حمل بار شناخته می شوند، دوچرخه های ساده ای هستند که دارای قسمت بار در جلو یا عقب دوچرخه هستند. نسبت به اندازه منطقه بار می توان از آنها برای حمل کالا، حیوانات خانگی و حتی کودکان و بزرگسالان استفاده کرد. قسمت بار می تواند یک سطح ساده باشد که می توانید بار خود را روی آن ببندید یا می تواند شبیه یک سبد یا جعبه باشد. این دوچرخه ها معمولاً از فولاد ساخته می شوند زیرا ساختار محکم تری را ارائه می دهند. آنها معمولا فقط یک دنده دارند، اما برخی ممکن است تعداد دنده بیشتری داشته باشند. دوچرخه های باری در شهرهای اروپایی به خصوص در اسکاندیناوی و هلند که زیرساخت دوچرخه سواری خوبی برای دوچرخه سواری آن ها وجود دارد بسیار محبوب هستند.

7- دوچرخه‌های BMX دوچرخه BMX

برای مسابقات آفرود و نمایش هیجانی ساخته شده است. BMX مخفف Bicycle Motocross است. BMX در دهه 1970 در کالیفرنیا ایجاد شد. با الهام از موتورکراس سواران آن زمان، مردم شروع به مسابقه با دوچرخه خود در مسیرهای خاکی کردند. این مسابقات در یک مسیر کوتاه و هیجانی پر از پرش، پیچ‌های محکم و شیب‌های تند انجام می‌شود. این دوچرخه ها معمولا فقط یک دنده دارند که به دوچرخه سوار اجازه می دهد در هر دو جهت (به جلو و عقب) رکاب بزند. آنها اغلب ترمز ندارند، اما ممکن است دارای ترمز جلو باشند که به اجرای برخی از حرکات نمایشی کمک می کند. اغلب دوچرخه‌های BMX بسیار کوچک هستند و مدلهای مختلفی دارند با یک تنه کوچک و چرخ‌های حدود 20 اینچی، به این معنی که یک بزرگسال هرگز آن‌طور که روی دوچرخه‌های جاده‌ای یا هیبریدی قرار می‌گیرد، روی دوچرخه BMX قرار نمی‌گیرد. همانطور که ذکر شد این قاب های کوچک اغلب برای مسابقه، نمایش هیجانی و پرش طراحی شده اند.

8- دوچرخه های Trikes یا Tricycles

همانطور که از نام آن حدس می زنید، انواع دوچرخه هایی با سه چرخ هستند. آنها به شکل دوچرخه های معمولی وجود دارند، اما به عنوان دوچرخه های دراز کشیده و باری نیز ساخته می شوند. این طراحی دوچرخه برای حمل بار مناسب است زیرا فضای زیادی برای فضای بار در عقب وجود دارد. سه چرخه ها اغلب در بین بچه‌ها و در میان افراد مسن‌تر که به مهارت‌های سواری خود اطمینان زیادی ندارند، محبوب هستند. این سه چرخه ها همچنین به دلیل کاربردی بودن، انتخابی محبوب در کاربردهای صنعتی و انباری هستند.

9- دوچرخه‌های خوابیده Recumbent Bikes

دوچرخه های خوابیده راهی عالی برای ورزش و فعال ماندن است، به خصوص اگر از مشکلات کمر، لگن یا زانو رنج می برید. همچنین یک ابزار عالی برای تسریع بهبودی از آسیب های مختلف است. این دوچرخه در بین دوچرخه‌سواران مسن‌تر و کسانی که از مشکلات کمر رنج می‌برند بسیار محبوب هستند. این نوع دوچرخه ها طراحی کشیده و کم ارتفاعی دارند که تقریباً دوچرخه سوار را در حالت درازکش قرار می دهد. آنها یک صندلی با پشتی دارند، بنابراین نیروی وارد شده به پشت به اندازه یک دوچرخه معمولی قوی نیست. آنها همچنین برای مشکلات زانو عالی هستند، به دلیل حرکت رو به جلو، به جای رکاب زدن به سمت پایین.

10- دوچرخه های Lowrider

این نوع دوچرخه در دهه 1960 واقعاً محبوب بودند، اما هنوز هم تا حدودی محبوب هستند. این دوچرخه‌ها با الهام از اتومبیل‌های شاسی پایین‌تر، ساخته شدند. این دوچرخه‌ها اغلب دارای یک زین موزی شکل منحنی و بلند با فرمان آویز بسیار بلند هستند. این دوچرخه ها به طرز باورنکردنی قابل شخصی‌سازی و تنظیم برای هر فرد هستند.

11- دوچرخه های تاشو Folding Bike

این دوچرخه‌ها، به سبک زندگی امروز ما پاسخ داده‌اند و در فضاهای شهری کوچک با قابلیت حمل آسان، بسیار مناسب استفاده هستند. دوچرخه‌های تاشو با حجم کم، به راحتی در فضاهای کوچک جای گرفته و به سهولت جابجا میشوند. این دوچرخه ها دارای بدنه تاشو هستند که در عرض چند دقیقه از هم جدا می شوند. اندازه کوچک لاستیک و تنه‌ی تاشو، استفاده از دوچرخه‌های تاشو را به فضای شهری و در مسافت‌های کم محدود می‌کند. دوچرخه های تاشو در شکل ها و اندازه های مختلفی تولید می شوند. آنها به دلیل کاربردی بودن وسیله حمل و نقل مورد توجه هستند. این دوچرخه ها را میتوان به راحتی در یک چمدان بسته بندی کرد و با هواپیما برد، یا به مترو یا قطار حمل کرد. دوچرخه‌های تاشو، جدا از اینکه فضای کمتری را اشغال می‌کنند، به مسافران این امکان را می‌دهند که از پرداخت هزینه‌های گران قیمت نیز اجتناب کنند. این نوع دوچرخه‌ها معمولاً چرخ‌های کوچک‌تری دارند، اما برخی از دوچرخه‌های تاشو با چرخ‌های 26 اینچی و 700c نیز وجود دارند.

12- دوچرخه های شهری City Bikes

دوچرخه‌های شهری کاملاً با نیازهای شما در مسیرهای شهری سازگار هستند و بنابراین راه‌حلی برای تردد ایده‌آل و سالم و مستقل در شهر هستند. دوچرخه های شهری در خیابان های شهر بسیار بهتر عمل می کنند و معمولاً کاملاً مجهز هستند. یعنی تجهیزات استاندارد شامل چراغ، ترک بند عقب، پایه و جک دوچرخه، گلگیر و محافظ زنجیر است. آنها عمدتاً برای خیابان‌ها طراحی شده‌اند، اما در جاده‌های جنگلی ناهموار نیز شما را ناامید نخواهند کرد. دوچرخه های شهری معمولا بین 1 تا 27 دنده دارند.

13- دوچرخه های چند منظوره ( جاده و کوهستان)

دوچرخه های چند منظوره، همه کاره واقعی هستند و با مسیرهای متفاوت تطبیق پذیر می شوند. چه جاده، چه مسیر جنگلی و چه مسیر سنگریزه ای، با این مدل دوچرخه می توانید بدون هیچ مشکلی به دوچرخه سواری در مسیرهای طولانی یا کوهستانی و همچنین فعالیت های روزمره بپردازید.

14- دوچرخه های بچه گانه Kid's Bikes

از اولین تلاش برای تعادل دوچرخه گرفته تا یک سفر دوچرخه سواری با خانواده، سوار شدن بر دو چرخ باهم، شادی و سرگرمی را به ارمغان می آورد. به همین دلیل است که هر چیزی که دل یک دوچرخه‌سوار کوچک می‌خواهد را در مجموعه متنوع دوچرخه ها پیدا خواهید کرد، از دوچرخه‌های تعادلی و دوچرخه‌های کلاسیک کودکان گرفته تا دوچرخه های کوهستان کودکان.

15- دوچرخه های جاده ای Road Bikes

دوچرخه جاده با طراحی ناب، جهت دوچرخه سواری اسپرت بر روی آسفالت است و به لطف ویژگی های چرخشی بسیار خوبش شما را به سرعت بالا و رکورد زدن ها دعوت می کند. Save translation دوچرخه‌های جاده، سبک وزن و کاربردی با فرمان های کورسی و لاستیک‌های باریک هستند .

دوچرخه‌های جاده تخصصی‌ترین دوچرخه‌ها در بین انواع دوچرخه‌ها هستند و فقط برای سوار شدن بر روی آسفالت در نظر گرفته شده‌اند. از مزایای دوچرخه های جاده می توان به سرعت، وزن کم و موقعیت دوچرخه سواری آیرودینامیک اشاره کرد. دوچرخه های جاده به شما این امکان را می دهند که مدت بیشتری سوار دوچرخه شوید و بیشتر ببینید. به طور معمول، دوچرخه های جاده یک سواری پر از لذت و سرگرمی را به شما ارائه می دهند.

برای جلوگیری از آسیب های احتمالی، قرار گرفتن صحیح و مناسب در دوچرخه جاده بسیار مهم است. برای انجام این کار، باید دقت شود که هنگام رکاب زدن زانوها به راحتی حرکت کنند. سپس، زین خود را به جلو یا عقب ببرید تا راحت ترین موقعیت را پیدا کنید. دوچرخه های جاده ای به راحتی انواع دیگر دوچرخه ها نیستند زیرا برای سرعت در نظر گرفته شده اند. اما به یاد داشته باشید دوچرخه سواری هرگز نباید دردناک باشد!

تنه دوچرخه های جاده ای معمولاً مانند تنه دوچرخه های کوهستان با استفاده از آلومینیوم یا کربن ساخته می شوند. با این حال، دوچرخه های جاده ای مسابقه ای معمولا دارای تنه کربن هستند، در حالی که مدل های دیگر دارای تنه آلومینیومی هستند. هنگام دوچرخه سواری لازم است به جاده توجه بیشتری داشته باشید زیرا اشتباهات باعث بوجود آمدن صدماتی خواهند شد. لبه های تیز یا چاله ها می توانند لاستیک های باریک را برش دهند. بنابراین، در مقایسه با انواع دیگر دوچرخه، همه کاره ترین نوع دوچرخه نیست. اغلب دوچرخه های جاده، سیستم کمک جلو ندارند و به همین دلیل (و با لاستیک های پرباد و پرفشار)، دستان شما بیشتر از لرزش های جاده ضربه می خورند.

انواع دوچرخه های جاده ای:

به غیر از دوچرخه های استاندارد جاده، چندین زیرمجموعه دیگر وجود دارد که باید در نظر بگیرید که از نوع اصلی مشتق شده اند. اینها هستند:

- دوچرخه های Triathlon/TT bikes

- دوچرخه های Cyclocross (CX)

- دوچرخه های ماجراجویی Gravel / Adventure bikes

- دوچرخه های توریستی Touring Bikes

در نگاه اول، همه این زیر مدل ها شباهت هایی با دوچرخه های جاده ای دارند. آنها هندسه تنه مشابهی دارند، از قطعات مشابه استفاده می کنند و فرمان های دراپ drop دارند. با این حال، آنها همچنین برخی از تفاوت های قابل توجه هم دارند.

به عنوان مثال، دوچرخه‌های TT آیرودینامیک‌تر هستند و دوچرخه سوار را در موقعیتی پایین قرار می‌دهند. دوچرخه های Cyclocross دارای لاستیک‌های پهن‌تر و هندسه تنه راحت‌تر هستند. از سوی دیگر، دوچرخه های Touring دارای فرمان های دراپ هستند، اما می توانند با لاستیک های 26 اینچی ساخته شوند و گاهی اوقات دارای تنه های فولادی هستند.

- دوچرخه های Triathlon/Time Trial Bikes

این دوچرخه ها زیر محموعه تخصصی دوچرخه های جاده ای هستند که برای مسابقات سه گانه و تایم تریل استفاده می شوند. تنه های آنها ویژگی آیرودینامیکی بسیار بیشتری دارند که آزمایش های گسترده ای را در تونل های هوایی انجام می دهند. این دوچرخه ها برای کاهش بیشتر مقاومت هوا، دوچرخه سوار را در موقعیت بسیار پایین و رو به جلو قرار می دهند. برای دستیابی به چنین عملکرد بالایی، راحتی باید قربانی شود. بنابراین، دوچرخه سواری می تواند در مسافت های طولانی تر به رنج تبدیل شود. به همین دلیل، اگر قصد دوچرخه‌سواری Triathlon/TT را دارید، اندازه مناسب و قرارگیری صحیح روی دوچرخه بسیار مهم است .

- دوچرخه های Cyclocross (CX)

این رشته ای است که ترکیبی از دوچرخه سواری خارج از جاده و جاده است. در مسابقه CX ، دوچرخه سواران دوچرخه های خود را از میان گل، شن، خاک و آسفالت عبور می دهند. به همین دلیل است که دوچرخه‌های CX باید ویژگی‌های خاصی داشته باشند، حتی اگر شبیه دوچرخه‌های جاده‌ای باشند. مشخصه دوچرخه‌های CX افزایش فاصله تایر روی تنه و دوشاخ است تا لاستیک‌های پهن‌تر، هندسه تنه با انعطاف و تطبیق پذیری بیشتر، ترمزهای قوی‌تر را در خود جای دهد. دوچرخه های گران قیمت CX معمولا از کربن ساخته می شوند، اما با تنه های آلومینیومی و فولادی نیز موجود هستند.

- دوچرخه های Gravel/Adventure

دوچرخه های gravel شباهت های زیادی هم با دوچرخه های جاده ای و هم با دوچرخه های cx دارند، اما هنوز هم منحصر به فرد هستند. این دوچرخه ها برای حرکت سریع در زمین های ناهموار طراحی شده اند. آنها را دوچرخه های ماجراجویی نیز می نامند. در واقع جایی که جاده به پایان می رسد، لذت برای یک دوچرخه سوار ماجراجو آغاز می شود. دوچرخه‌های gravel در مقایسه با دوچرخه‌های جاده‌ای دارای فاصله محوری طولانی‌تر و توپی تنه عقب پایین‌تری هستند که به آنها در زمین‌های ناهموار پایداری بیشتری می‌دهد. آنها همچنین دارای لاستیک‌های 32 یا 35 میلی‌متری، سیستم بدون تیوب و ترمزهای دیسکی هیدرولیک هستند.

- دوچرخه های Touring

دوچرخه های توریستی، همانطور که از نامشان پیداست، برای سفر در مسافت های طولانی و گذراندن ساعت ها بر روی زین و هر روز استفاده می شود. آنها معمولاً توسط افرادی خریداری می شوند که عاشق دوچرخه گردی هستند و باید وسایل زیادی را با خود حمل کنند. آنها معمولا دارای یک تنه محکم ساخته شده از آلومینیوم یا فولاد هستند که نگهداری و تعمیر آن آسان است. مثلث عقب بزرگتر از سایر انواع دوچرخه است، که به شما امکان می دهد تا خورجین های بزرگ را روی ترک بند عقب آویزان کنید بدون اینکه با پشت پای شما برخورد داشته باشد. دوچرخه های توریستی در همه موارد راحت هستند. آنها معمولاً با چرخ‌های 26 اینچی عریض‌تر، هندسه‌ تنه قابل انعطاف، زین نرم و فرمان درآپ عرضه می‌شوند که به شما امکان می‌دهد در صورت لزوم 10 ساعت یا بیشتر در روز در موقعیت دوچرخه سواری بمانید.

16- دوچرخه های کوهستان

این دوچرخه ها تقریباً برای هر سطحی مناسب هستند و می توانید از لذت رکاب زدن آرام در خارج از جاده تا دوچرخه سواری در مسیرهای کوهستانی و آفرودی در زمین ناهموار را تجربه کنید. دوچرخه های کوهستانی پرکاربردترین نوع دوچرخه هستند. برای عبور از جنگل ها و مناطق ناهموار یا کوهستانی طراحی شده اند. ساختار آن از بسیاری جهات با یک دوچرخه معمولی متفاوت است.

قابل توجه ترین این تفاوت ها شامل حرکت روی تنه با دوشاخ کمک دار، فرمان های صاف و لاستیک‌های پهن با آج های برجسته ، چرخ های سنگین تر و با دوام تر، ترمزهای قوی تر و تعداد دنده کمتر است که برای شیب تند بیشتر مورد نیاز است. قابلیت کنترل بیشتر و الگوی تایر بزرگ‌تر ، سواری در مسیرهای سخت کوهستانی را آسان‌تر می‌کند و برای دوچرخه سوارانی که به سرعتِ زیاد اهمیتی نمی‌دهند، اما در عوض روی عبور از مسیرهای سخت تمرکز می‌کنند، مناسب است . دوچرخه های کوهستان با سیستم کمک جلو و سیستم کمک دار کامل (با سیستم کمک جلو و عقب) وجود دارند. نوع دوم راحت تر در نظر گرفته می شود اما معمولاً هزینه و وزن بیشتری دارد. دوچرخه کوهستان در واقع یک دسته بندی بزرگتر دارد که شامل انواع downhill, enduro, trail, XC, all-mountain و غیره نیز می شود.

دوچرخه های کوهستان به سه دسته کلی تقسیم می شوند که عبارتند از:

A- دوچرخه های کمک دار جلو و عقب Full Suspension Bikes

دوچرخه های کمک دار جلو وعقب یک نوع از انواع دوچرخه های کوهستان هستند. آنها هم روی دوشاخ جلو و هم در قسمت پشتی تنه دارای کمک هستند. آنها معمولاً گرانتر از دوچرخه های بدون کمک هستند و برای زمین های سخت تر طراحی شده اند .

B- دوچرخه های کمک دار جلو Hardtail Bikes

همانطور که از نام آن پیداست، این دوچرخه های کوهستانی هستند که فقط سیستم کمک در جلو دارند. تنه آن سخت است، بنابراین توانایی کمتری نسبت به دوچرخه های با دو کمک در برخورد با زمین های ناهموار دارند. آنها معمولاً مقرون به صرفه تر هستند و برای سوار شدن در مسیرهای سخت ، جنگل ها و جاده های شنی بسیار عالی هستند.

C- دوچرخه های بدون کمک Rigid Bikes

اینها انواع دوچرخه های بدون هیچ گونه کمک هستند. تنه کاملاً سفت و خشک است که باعث می شود کمترین راحتی را داشته باشند. با این حال، آنها هنوز هم دارای لاستیک های پهن و آج دار و یک تنه کوهستانی MTB هستند، بنابراین برای خارج شدن از جاده طراحی شده اند. آنها یک انتخاب عالی برای زمین هایی هستند که سختی و شیب شدید ندارند و دوچرخه سوارانی که می خواهند با حذف سیستم کمک در وزن دوچرخه و هزینه خود صرفه جویی کنند.

انواع دوچرخه های کوهستان:

- دوچرخه های کراس کانتری Cross Country (XC) Bikes

دوچرخه‌های XC به دو دسته دوچرخه کوهستان حرفه ای و غیر حرفه ای تقسیم می شوند. دوچرخه کراس کانتری حرفه ای، برای دوچرخه سواری در مسابقات حرفه ای طراحی شده و تقریبا می تواند بر روی هر زمینی از قبیل: گل آلود، سنگلاخی، شنی و… حرکت کند. این دوچرخه ها تمرکز اصلی خود را بر کارآیی خوب و وزن کم گذاشته اند و برای حرکت در مسیرهای سربالایی مناسب هستند. مقدار بازی و حرکت دوشاخ جلو در این مدل از دوچرخه کوهستان، 10 یا 12 سانتیمتر است و بسته به مدل دوچرخه و انتخاب دوچرخه سوار، می تواند دارای کمک عقب یا فاقد آن باشد. اندازه تایر در این مدل نیز بستگی به نوع مسیر سواری دارد، اما به طور کلی، لاستیک های 26، 27.5 و 29 اینچی برای آن مناسب است. آنها زاویه دوشاخ تندتری دارند، معمولاً در محدوده 69-71 درجه، که برای مانور در پیچ های شدید عالی هستند اما معمولا برای پرش های طولانی مناسب در نظر گرفته نمی شوند. این سبک از دوچرخه کوهستان برای افراد مبتدی یا استفاده از آن در شهر مناسب نیست.

- Enduro/All Mountain Bikes

تمام کوهستان (All-mountain) یک رشته دوچرخه‌سواری است که شامل سرازیری‌های دشوار و سربالایی‌های سخت است. به طورکلی، دوچرخه های All mountain مانند دوچرخه های اندرو، برای حرکت در مسیرهای فنی و پرمانع طراحی شده اند. دوچرخه های All mountain در مقایسه با دوچرخه های Enduro پرکاربردتر هستند. برخلاف دوچرخه‌های Enduro که به طور خاص برای سواری در سراشیبی طراحی شده‌اند، می‌توانید از دوچرخه‌های All mountain برای همه مناطق کوهستانی استفاده کنید. طراحی و ساختار یک دوچرخه Enduro عمداً برای مقاومت در برابر زمین های ناهموار و غلبه بر فرودهای چالش برانگیز ایجاد شده است. آنها معمولاً با هر دو چرخ 27.5 و 29 اینچی یافت می شوند، اما 29 ها بیشتر رایج هستند. این دوچرخه ها دارای سیستم کمک کامل در جلو و عقب، با مقدار بازی 14 تا 18 سانتیمتر هستند و همچنین سیستم کمک بسیار توسعه یافته، زاویه دوشاخ بیشتر و حرکت زیاد (جلو و عقب) به دوچرخه های Enduro اجازه می دهد تا از کنترل، کشش و حرکت بهتر در زمین های صخره ای و سخت لذت ببرند و هنگام پایین رفتن سریع از تپه ها از موانع بزرگتری عبور کنند .

- Trail Bikes

دوچرخه‌های تریل شبیه دوچرخه‌های XC هستند، اما برای مسیرهای سخت‌تر و هیجان بیشتر در مسیرها طراحی شده‌اند. مشخصه آنها یک سیستم کمک جلو و عقب کامل با حرکت بیشتر، معمولا بین 13-14 سانتی متر است. این دوچرخه‌ها همچنین دارای زاویه‌ی کمتر دوشاخ جلو هستند که معمولاً بین ۶۵ تا ۶۸ درجه است. ثبات بیشتری به دوچرخه سوار می دهد و احتمال عبور از موانع را کاهش می دهد. وقتی صحبت از لاستیک ها می شود، هر دو 27.5 و 29 اینچ معمول هستند، اما معمولاً عرض 2.3 اینچ و بیشتر از آن دارند.

- Downhill Bikes

Downhill دوچرخه سواری با بیشترین سرعت ممکن است. تمام سیستم این دوچرخه ها ارتقا یافته است تا دوچرخه سواری در مسیرهای سراشیبی سخت و چالش برانگیز را با همان سرعتی که شما بخواهید، انجام دهید. در نتیجه، این دوچرخه ها بسیار قوی و سنگین هستند و زین آنها در موقعیتی هست که برای پایین آمدن بسیار مناسب است. دوچرخه سواری با این دوچرخه ها یک چالش است. برای Downhill باید از کلاه ایمنی تمام صورت و محافظ بدن استفاده کنید. یک دوچرخه Downhill به طور طبیعی دارای سیستم کمک جلو و عقب (Fully) است، با بزرگترین حرکت در بین انواع دوچرخه های کوهستانی (17 - 21 سانتی متر) .

- Fat Bikes

دوچرخه هایfat bike دارای لاستیک های بسیار پهنی هستند که به راحتی می توانند روی سطوح نرم مانند شن و برف حرکت کنند. این دوچرخه‌ها در میان ماجراجویانی که دوست دارند خارج از مسیرهای دوچرخه سواری رکاب بزنند، محبوب هستند. بیشتر دوچرخه های Fat فاقد سیستم کمک جلو یا عقب (Rigid) هستند و لاستیک های پهن و ضخیم می توانند بیشتر ضربه های موجود در مسیر را جذب کنند.

- Dirt Bikes

دوچرخه های Dirt بسیار شبیه به دوچرخه های بزرگ BMX (اصطلاح "BMX" مخفف سه کلمه دوچرخه (B/ bicycle)، موتور (moto/ M) و کراس (cross /X) است. برای استفاده در پارک های به اصطلاح دوچرخه با مسیرهای پرش و نمایشی ساخته شده اند. آنها دوچرخه های جمع و جور، قوی، بدون سیستم کمک جلو هستند و اغلب فقط به یک دنده مجهز هستند. زین آنها بسیار پایین است و فقط برای استراحت است.

تفاوت اصلی بین دوچرخه‌های کوهستانی تریل و دوچرخه‌های کوهستانی کراس کانتری

دوچرخه‌های تریل به گونه‌ای طراحی شده‌اند که همه جانبه باشند و در زمین‌های مختلف عملکرد خوبی داشته باشند. اما طراحی وزن سبک دوچرخه های کراس کانتری باعث می شود تا مسافت های طولانی و سربالایی ها قابل کنترل تر باشد.

مدل تریل یک دوچرخه همه جانبه است که دقیقاً بین موقعیت بالا رفتن راحت دوچرخه‌های XC و فرود مطمئن و فنی دوچرخه‌های downhill قرار می‌گیرد، برخلاف دوچرخه‌های All Mountain و Enduro که بیشتر به سمت سراشیبی متمایل می‌شوند.

. تفاوت در سیستم کمک جلو:

دوچرخه‌های کراس کانتری دارای حدود 4 اینچ (10 سانتیمتر) حرکت و بازی کمک جلو هستند تا بالا رفتن سریع از سربالایی را آسان کنند، قدرت بیشتری را از پدال‌ها به زمین منتقل کنند و وزن کم را حفظ کنند.

از آنجایی که دوچرخه های اندرو Enduro و سراشیبی downhill هر دو بیشتر به نیروی جاذبه زمین و بر وزن متکی هستند تا قدرت پدال زدن، بازی و حرکت کمک جلو بیشتری دارند که به ترتیب از 14 تا 18 سانتی متر و 18 تا 20 سانتی متر متغیر است. اندازه حرکت کمک جلو در دوچرخه های تریل بین این دو حد قرار دارد. تا 13 سانتی متر کشیده شده و عمدتاً از کمک های بادی تشکیل شده است، طول بیشتر آن (نسبت به دوچرخه های XC) راحتی و کنترل آسان تر بر موانع را خواهد داشت .

با توجه به اینکه مقدار حرکت دوشاخ جلو با وزن دوچرخه مرتبط است، دوچرخه‌های تریل از دوشاخ های کمکِ دوچرخه‌های XC سنگین‌تر هستند (سبک‌تر از دوچرخه‌های اندرو) اما این قابل قبول است زیرا این کارِ سنگین، آن‌ها را قادر می‌سازد تا در برابر موانع مقاومت کنند، و سبکی وزن مشخصه دوچرخه‌های تریل نیست. بسیاری از دوچرخه‌های تریل اکنون دارای یک قفل در دوشاخ جلویی خود هستند تا حرکت را مطابق با مسیر کنترل کنند.

. تفاوت در سیستم کمک عقب:

الگوی میزان حرکت در سیستم کمک عقب شبیه به سیستم کمک جلو است. سیستم کمک عقب دوچرخه‌های downhill طولانی‌تر از کمک جلو (18 تا 25 سانتیمتر) است، در حالی که حرکت دوچرخه‌های تریل بین 12 تا 16 سانتیمتر است.

. تفاوت در زاویه دوشاخ جلو:

طول کمک تأثیر مستقیمی بر زاویه دوشاخ جلو دارد. از آنجایی که دوچرخه‌های XC کمترین میزان حرکت را دارند، دارای زاویه تندتر دوشاخ جلو (بین 69 تا 71 درجه) هستند که نحوه کار با دوچرخه را بهبود می‌بخشد، اما در هنگام پایین آمدن از سراشیبی باعث پرش آن‌ها میشوند. برعکس، دوچرخه‌های تریل دارای زوایای بازتر هستند که برای سراشیبی بهتر هستند. داشتن یک زاویه باز (بین 65 تا 68 درجه) چرخ جلو را جلوتر از دسته فرمان می برد و این دو لاستیک را از یکدیگر دورتر می کند و فاصله بین دو محور را افزایش می دهد. این امر باعث افزایش پایداری دوچرخه در هنگام حرکت در سراشیبی ها می شود . ( در جدول زیر زاویه دوشاخ جلو از منبع دیگری آورده شده است)

همانطور که انتظار می‌رفت، دوچرخه‌های سراشیبی downhill با زاویه دوشاخ جلو کمتر از 65 درجه، مرکز ثقل بسیار پایینی را ایجاد می‌کنند که به معنای عملکرد بهتر در مسیرهای شیب‌دار است.

. تفاوت در لاستیک ها

لاستیک های یک دوچرخه تریل می توانند 27.5 اینچ یا 29 اینچ با عرض حدود 3 اینچ باشند. این لاستیک‌های پهن دارای برجستگی و وزن بیشتر هستند و به‌طوری‌که چسبندگی و اصطکاک بهتری روی سنگ‌ها و سطوح لغزنده دارند. این را می توان با لاستیک های کم پهناتر (عرض 2.2 اینچ) دوچرخه های کوهستانی که عمدتاً از اندازه 29 اینچی استفاده می کنند مقایسه کرد. آنها نرم تر هستند، با حداقل تراکم نخ و برجستگی ها، تا مقاومت اصطکاک را به حداقل برسانند. این لاستیک ها به طور ویژه برای سرعت های بالا طراحی شده اند که در مورد دوچرخه های تریل صدق نمی کند.

. تفاوت در روتورهای ترمز یا دیسک ترمز

از آنجایی که دوچرخه‌های تریل فرودهای سریعی را در شیب تند ارائه می‌کنند، که بخش بزرگی از سرعت آن توسط گرانش و جاذبه زمین تامین می‌شود، به سیستم ترمز بزرگ‌تر (بین 140 تا 160 میلی‌متر) و قدرتمندتر نسبت به دوچرخه‌های کراس کانتری نیاز دارند. اندازه بزرگتر آنها نیز احتمال گرم شدن بیش از حد و خرابی ترمز را کاهش می دهد. در حالی که دیسک های ترمز در دوچرخه‌های اندرو و سراشیبی حتی بزرگ‌تر هستند، در دوچرخه‌های کراس کانتری به اندازه آن‌ها افزایش نیافته است. با توجه به ماهیت تکانهای ناگهانی و جمع شدن سریع آن ها در سراشیبی (به دلیل زاویه دوشاخ جلو و سایر عوامل)، یک سیستم ترمز قوی فقط وضعیت را بدتر می کند.

. تفاوت در فرمان

هرچه زمین ناهموارتر باشد، فرمان عریض‌تر می‌شود تا اهرمی برای هدایت در زمین‌های ناهموار و سخت را فراهم کند. فرمان عریض کنترل و ثبات بیشتری را ارائه می دهد و احتمال از دست دادن تعادل و سرنگونی را به حداقل می رساند. در نتیجه دوچرخه‌های اندرو و سراشیبی پهن‌ترین فرمان‌ها را دارند، دوچرخه‌های کراس کانتری دارای فرمان های با پهنای کمتر هستند و دوچرخه‌های تریل دارای فرمان هایی با اندازه متوسط هستند. فرمان های کم پهنای دوچرخه XC برای حداکثر سرعت طراحی شده‌اند و این امکان را به وجود می‌آورند که دوچرخه سوار از طریق فرمانی با پهنای کمتر بتواند سریع در اطراف پیچ های تند حرکت کند.

. تفاوت در توپی تنه

دوچرخه‌های اندرو دارای توپی تنه پایین‌تری نسبت به دوچرخه‌های تریل هستند، اما هنگام دوچرخه سواری برابر به نظر میرسند. به طور کلی، حرکت و جنبش بیشتری که دوچرخه های اندرو دارند، ارتفاع توپی تنه پایین را افزایش می دهد. با این حال، باید در نظر داشت که ارتفاع ذکر شده برای توپی تنه پایین یک اندازه ثابت است. این بدان معنی است که ارتفاع توپی تنه پایین عواملی مانند وزن دوچرخه سوار و کم باد شدن لاستیک را در نظر نمی گیرد. یک دوچرخه تریل معمولی 25 درصد در تکان های سیستم عقب و 20 درصد روی دوشاخ جلو افت می کند. دوچرخه‌های اندرو برای عملکرد بهتر سیستم کمک، معمولاً در محدوده 30 تا 35 درصد، به درصد افت بیشتری نیاز دارند. با در نظر گرفتن این موضوع، دوچرخه‌های تریل و دوچرخه‌های اندورو هنگامی که سوار می‌شوند، ارتفاع توپی تنه پایینی بسیار مشابهی دارند.

. تفاوت در اندازه طول دوچرخه

دوچرخه‌های اندرو محور میانی طولانی‌تری نسبت به دوچرخه‌های تریل دارند. فاصله بین محورهای دوچرخه - فاصله بین محورهای چرخ جلو و عقب – نشان می دهد که چقدر در سرعت پایدار هستند. هرچه دوچرخه طولانی تر باشد و فاصله محوری بیشتر باشد، پایدارتر است. به همین دلیل است که دوچرخه های سراشیبی دارای فاصله بین دو محور چرخ بلند هستند. با توجه به تکانها و حرکت زیاد دوچرخه‌های اندرو و کاهش زاویه دوشاخ جلو، نزدیک شدن فاصله محوری آنها به طول دوچرخه های سراشیبی، غیرعادی نیست. فاصله بین دو محور چرخ جایی است که ما تفاوت زیادی بین دوچرخه های تریل و اندرو می بینیم. دوچرخه‌های اندرو 27.5 اینچی متوسط دارای فاصله محوری 40 میلی‌متر بیشتر از دوچرخه‌های تریل 27.5 اینچی هستند و دوچرخه‌های اندرو 29 اینچی به طور متوسط 43 میلی‌متر بلندتر هستند. این تفاوت بیش از 1.5 اینچ در طول است که تأثیر زیادی در کنترل دوچرخه دارد.

. تفاوت در تنه دوچرخه

دوچرخه‌های کراس کانتری به وزن سبک خود متکی هستند، به همین دلیل است که عمدتاً از فیبر کربن (مدل‌های با کیفیت) یا آلومینیوم (گزینه‌های ارزان‌تر) ساخته شده‌اند که هر دوی آنها نیز استحکام بالایی دارند. علاوه بر این، طول کرپی فرمان آنها زیاد است (بین 90 تا 100 میلی متر) به طوری که وضعیت قرارگیری دوچرخه سوار را به جلو می راند و باعث بهبود کشش در زمین صاف و افزایش شتاب می شود. برخلاف این، دوچرخه های تریل به وزن کم نیاز ندارند. طول کرپی فرمان آنها نیز کمتر (بین 40 تا 80 میلی متر) از دوچرخه های XC است و به دوچرخه سوار اجازه می دهد تا حالت آرام تر و عقب تر را برای ثبات بالاتر در هنگام فرودهای سریع داشته باشد.